Met een Randmeer op de Atlantische Oceaan

Na 16 jaar wonen en werken in de binnenlanden van Afrika verhuisde ik aan het einde van de vorige eeuw naar Portugal. Met uitzicht op de wijdse Taag rivier en even verderop de Atlantische oceaan. De heimwee naar zeilen was in die savanne jaren stevig aangewakkerd en dus op zoek naar een boot. Het werd een Randmeer Advance van Jachtwerf Heeg die ik met een vriend uit Sneek eind 2000 in drie dagen naar Lissabon trailerde.
De ligplaats was al prima: vlak naast het grote monument voor de Portugese ontdekkingsreizigers. Vanaf het begin trok de Randmeer die ‘Ma Puce’ was gedoopt, veel bekijks terwijl ik op de Taag wel eens een Nederlands jacht kruiste: Zij: ‘kijk Hans, een Randmeer!’ Hij: ‘welnee, die varen hier niet!’ Zij: ‘maar het is écht een Randmeer!’
De Taag monding en delta werden mijn privé speeltuin (die een flink deel van het IJsselmeer beslaat), want er waren heel wat dagen dat ‘Ma Puce’ de enige boot op het water was. Vrienden uit Friesland waren verbaasd hoe goed het schip zich hield op dit woelige en onvoorspelbare zoute water met stromingen van meer dan 4 knopen.
Afhankelijk van het getij zeilde ik ook buitengaats. Lange deining, golven van ruim drie meter, geen enkel probleem. Zo planeerden we eens vrijwel aan één stuk de hele ruk van Cascais aan de oceaankust naar de thuishaven. Halve wind, wind 4+, gereefd, stroom mee. De 23 kilometer legden we in iets meer dan 2,5 uur af. En zo zeilden we ook eens voor de kust heen en terug naar de machtige Kaap Espichel. Een Randmeer kan ook van een flinke golf af surfen al moet je wel snel reageren in de luwte van het golfdal.
242 tochten maakte de boot in krap acht jaar, een mooi gemiddelde, ook al omdat hier het hele jaar rond kan worden gezeild. Meestal met vaste bemanning, ook alleen, terwijl talloze vrienden zich vergaapten aan het riante uitzicht vanaf het water op de witte stad die Lissabon heet. Zelfs een admiraal (mijn zwager) van de Portugese marine voer eens mee. Duidelijk geen zeiler maar een techneut die het na drie uur kruisen wel gezien had. Maar het slot van de dag was het hoogtepunt toen hij de boot mocht schoonmaken en ik op de steiger met een sigaar in de mond hem aanwijzingen gaf richting een plekje onder het gangboord dat nog onder het zout zat!
Met plannen voor een grotere boot belde ik eigenaar Gerritsma van Jachtwerf Heeg die de boot best voor mij wilde verkopen. Toen ik begin oktober van dit jaar het terrein van Jachtwerf Heeg op reed, wilde hij nauwelijks geloven dat de boot in al die acht jaar niet één dag onder een dak had gestaan. En nog helemaal in originele staat. Met alleen een nieuwe roerpen die ik het water had laten vallen, een zeillat (idem), twee landvasten en twee nieuwe dekzeilen die door de felle zon veel hadden moeten afzien. En o ja, de lijn van de rolfok met 20 centimeter ingekort wegens slijtage. De Randmeer: een prachtige zeiler van ongeëvenaarde kwaliteit!
Binnen drie weken vond ‘Ma Puce’ een nieuwe eigenaar terwijl ik nog regelmatig denk: even naar de haven om te zien of ze er mooi bij ligt.

Lissabon, 28 oktober 2008
Ernst Schade